Polarsteps vraagt wat ik meegemaakt heb, nou dat zal ik je eens vertellen!
Ga gerust even ervoor zitten want as usual zal het wel weer een lap tekst worden waar je u tegen zegt.
Vroeg op pad na een koude nacht
De dag begon al vroeg, na een lange en echt koude nacht (-5 en ik heb er geen last van gehad aan het begin van de week) maar die noorderwind van gisteren ging overal dwars doorheen. Ik was ook nog eens till the bone doorweekt dus kreeg het niet meer warm. Maar ikke ben bikkel, gewoon extra deken erbij, niet zeiken maar slapen! Ik was dus vroeg wakker! Gauw ff piesuh, met zeezicht en een fris windje. Nou laat dat gauw er maar vanaf, want ik bracht heel wat water naar de zee op dat moment. Sjezus christus. Snel de auto in en op naar Quiraing.
Quiraing: Het mooiste stuk natuur ever & Hoogtepunt van de dag
De zon brak al heerlijk door, dus des ondanks mn moodswings op dat moment had ik er zin in! Ik betaalde voor 3️⃣ uur parkeren, smeet mn 🎒 op mn rug sloot de auto af en ging er volle moed vandoor. Ja het was adembenemend en gruwelijk mooi. Na een uurtje of wat lopen besloot ik even rust te pakken. En daar zat ik, lekker op een bankje in t zonneke.
Ineens sloeg mn mood weer beetje om, voelde me zo ontzettend klote en eenzaam. Maar ook boos! Ik had gisteren ook al even een breekmomentje, en toen ik op dat bankje zat kwam ik tot weer tot de ontdekking dat loslaten pijn doet, fucking pijn. Ergens probeer ik krampachtig te schoppen tegen al dat gevoel wat naar boven kwam drijven. Zoals ik gewend ben, gevoel wat echt diep gaat stop ik weg, en ga ik op de vlucht. Maar ik heb deze trip juist gemaakt om het er te laten zijn, het echt te voelen. Ik bleef maar huilen, ik ben toen naar de rand van t ravijn gelopen en in gedachten kieperde ik alles incl. Arie zo t ravijn in. Het luchte eigenlijk niet echt op. Sommige dingen zitten gewoon zo diep en vastgeroest dat het tijd nodig heeft.
Uiteindelijk heb ik een kort filmpje opgenomen, en mijn hart geprobeerd te luchten. Ik had al voor de trip gezegd dat ik niet alleen maar het mooie en mijn masker zou laten zien, maar ik zou ook mn dalen en dieptepunten laten zien. Uiteindelijk nog even met mama zitten appen en toen mn schouders er weer onder geknald en gaan fotograferen. Langzaam zakte het verdriet en de pijn naar de achtergrond en kon ik weer door.
Na uurtje of 3️⃣ besefte ik me dat de meter maar tot 11 betaald was en ik wist niet hoe streng ze hier zijn met controleren. Dus snel naar de auto, bij de parkeerplaats kom ik een jonge vrouw tegen, die zich in het engels verontschuldigde dat ze in mn beeld liep. Waarop ik zei: aoh no problem I can wait. Waarop ze antwoorde: aah oke, where are you from? Well I am from the Netherlands was mijn antwoord. Oooh wat leuk ik ook zei ze dus we gingen beide in een deuk. 😜 Toen een beetje kletsen enzo ook over mijn werk. Ik kan het nl niet laten om altijd en overal reclame voor mijn werk te maken en zo nu dus ook. Ze zei meteen hmz de naam Mojogear komt me wel heel bekend voor. Maar ze kon het niet plaatsen waarvan. Uiteindelijk vroeg ik wat voor powerbank ze gebruikte, (omdat ze mij eerder had verteld een powerbank bij zich te hebben) waarop ze de powerbank liet zien. En ja hoor dat was onze powerbank🤣🤣🤣 dus ik zeg tsja ik snap nu waarom de naam je bekend voor kwam. Kijk eens naar het merk🤣 daar moesten we natuurlijk wel even een selfie van maken. Zo gezegd zo gedaan ✅. Toen nog even onze insta uitgewisseld en heb ik haar toestemming gevraagd om de foto te mogen posten. Na afscheid genomen te hebben vervolgde we allebei onze eigen weg weer. Op naar de volgende locatie.
Fairy Glenn: Is met recht sprookjesachtig stukje natuur
Onderweg her en der korte stop gemaakt, en uiteindelijk mijn auto bij de Fairy Glenn geparkeerd. Hoor ik ineens achter me, nou ja zeg. Dus ik draai me op en daar was ze weer. Allebei weer helemaal dubbel, zo bizar dit! We vonden het allebei eigenlijk ook wel grappig en besloten om de Fairy Glenn samen te lopen, kletsend over van alles en nog wat. Foto’s maken en vooral veel lachen! Eenmaal terug op de parkeerplaats namen we weer afscheid en vervolgde allebei weer onze eigen weg. Op naar de volgende locatie.
Coral Beach, verborgen tussen de rotsen
My god wat een kutweg was dat zeg, het ene gat nog dieper dan de andere, langs ravijnen en waterkanten iets waar ik een pesthekel aan heb omdat ik dat doodeng vind. En dan fout rijden om vervolgens op een facking smal weggetje even straatje keren. Yeah right😱. Met het zweet in mn bilnaad, geloof me maar. Maar ik heb het toch maar ff genaild zonder t ravijn in te storten. Al met al weer een victory momentje.❤️💪 Uiteindelijk kwam ik aan op de parking van Coral Beach, die er nog slechter aan toe was dan het wegdek waar ik vandaan kwam. Maar dat mocht de pret niet drukken. Ik wist dat wat zou komen prachtig zou zijn. Bijna 2,5 km lopen, bergje op en weer af en nog x op en af. Zweten kreng! En ineens doemde dan eindelijk het prachtige witte strand in de verte op. Jezus christ wat is dat weer gruwelijk mooi. Elke keer als ik dacht nahhhh dit kan gewoon niet mooier, shake it want het wordt alleen maar mooier en mooier van locatie tot locatie. Na half uurtje ofzo hoorde ik ineens joehoeeee 😳 achter me vandaan komen. Ik draai me om, en ja hoor daar was ze weer 🤣🤣🤣 drie maal is scheepsrecht toch? Dus weer gezellig samen genoten van Coral Beach en ook samen terug naar de auto gelopen. Voor de 3de x namen we afscheid en vervolgde we allebei onze eigen weg weer.
Neist Point Lighthouse, alsof je zo een schilderij binnen stapt
Laatste locatie voor mij was Neist Point Lighthouse, een prachtige vuurtoren aan de rand van een cliff. Uurtje rijden, verkeerd rijden en weer keren langs een ravijn met aan de rand met water.. 😰😰😰 Maar uiteindelijk doemde de rotsen van Neist Point op en kon ik mn auto lekker de parkeerplaats opdraaien….Ik stapte uit en ja hoor daar was weer een gruwelijk afschuwelijk mooi uitzicht, echt het zou verboden moeten worden want ik wil zo niet meer naar huis toe joh.
Toen ik een half uurtje er rond had gelopen hoorde ik eens…..neeeeee johhhhh dit kan niet hoor, ik hoefde niet eens om te draaien om te weten wie ik hoorde. Voor de 4de x. Vandaag liepen we elkaar weer tegen het lijf, en trokken we samen door de drassige velden en rotsen naar een mooi punt om weer fotos te maken. Eenmaal terug op de pakerkeerplaats kreeg ik nog de tip om in Portree mijn boodschapjes te doen.
Boodschapjes doen bij de Co-Op en een rib uit mijn lijf,
De Co-Op was tot 22u open en ik kon er tanken, iets wat ik standaard doe zodra mn tank half leeg is. Ik heb er inmiddels al meer dan 1000 km opzitten, dus beter een gewoonte van maken. Better to be safe than sorry. Ik ben nog gauw boodschapjes wezen halen en besloot vandaag lekker mac and cheese te eten en erna een lekkere beker hete chocomelk te maken. Inmiddels sta ik op een parkeerplaatsje welke door een heuveltje is afgezonderd van de weg. Morgenochtend wil ik al vroeg richting Talisker Fall, en misschien nog naar een whiskey brouwer 🤣🤣🤣🤭🤭 maar dat vertel ik morgen weer 💋💋💋
Voor nu zeg ik, Oidche Mhath!
